Είμαστε ασφαλείς στο internet; Κι αν όχι, μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια;

Οι μέρες που το διαδίκτυο ήταν η παιδική χαρά του οποιουδήποτε για να εκφράζεται, να δημοσιεύει, να δημιουργεί ή να αποκαλύπτει, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ακόμα και για απλές λειτουργίες όπως να αγοράσει κάποιος κάτι, ή να στείλει ένα email, υπάρχει..
..το ενδεχόμενο κάποιος άλλος να εκμεταλλευτεί την ενέργειά του αυτή και να αποκτήσει πρόσβαση: στην πιστωτική του κάρτα, στις συνομιλίες του, στη ζωή του. Είμαστε ασφαλείς στο διαδίκτυο;

Τα emails δεν είναι «δικά σου»

Με τις τελευταίες αποκαλύψεις για τη Microsoft που χρησιμοποίησε τους ήδη «κομψά» φτιαγμένους όρους χρήσης του Outlook για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι έψαξε στο inbox ενός πρώην υπαλλήλου της για να αποδείξει ότι εκείνος διέρρευσε στοιχεία για τα Windows 8, παραβιάζοντας το συμφωνητικό εμπιστευτικότητας που είχε υπογράψει με την εταιρεία, το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς να κάνει είναι να αναρωτηθεί πόσο «δικά του» είναι τα mail του. Πολύ γρήγορα σας λέμε πως δεν είναι. Εφόσον επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε και να εμπιστευόμαστε δωρεάν τις υπηρεσίες εταιρειών και να εναποθέτουμε τα δεδομένα της αλληλογραφίας μας στους servers τους, αποδεχόμαστε αυτόματα τους όρους χρήσης τους που, η τοπική νομοθεσία τους επιτρέπει να «κρατούν» ανοιχτό το ενδεχόμενο να ψάξουν τα δεδομένα μας. Κι εφόσον χρησιμοποιούμε για την επικοινωνία μας δωρεάν υπηρεσίες, αυτές θα πρέπει να εφεύρουν ένα τρόπο να τις εκμεταλλευτούν.

Ένα άλλο ζήτημα που προκύπτει στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πως, υπηρεσίες emailing που δρουν αλλιώς, όπως το Lavabit, το οποίο ήταν σαφέστατο στους όρους χρήσης ότι δεν έχει πρόσβαση στα δεδομένα των πελατών του και πως αυτά διατηρούνται για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και μετέπειτα είναι ευθύνη των χρηστών να τα διατηρήσουν τοπικά, δεν επιτρέπεται να λειτουργούν πια.

Άρα, όσο κι αν υπάρχει κρυπτογράφηση που εμποδίζει τις μυστικές υπηρεσίες κάθε χώρας να συλλέγουν την «κίνηση» στο email μας, όσο κι αν θεωρητικά η προστασία των δεδομένων έχει νομοθετηθεί, αποδεικνύεται πως έχει νομοθετηθεί επίσης με γενικούς όρους η περίπτωση να θελήσει ή να χρειαστεί κάποιος να έχει πρόσβαση στην επικοινωνία και τα δεδομένα μας και να το καταφέρει.

Οι συναλλαγές σου εξαρτώνται από άλλους

Ολοένα και περισσότερες ιστορίες διαρρέουν για κλοπές αριθμών πιστωτικών καρτών από χάκερς σε επιχειρήσεις λιανικής ή online υπηρεσίες. Η περίπτωση των πολυκαταστημάτων Target στις Ηνωμένες Πολιτείες απέδειξαν πως το κενό ασφαλείας που είχε η επιχείρηση στα τερματικά για τις πιστωτικές κάρτες που βρίσκονταν στα καταστήματά της, ήταν ένα κενό ασφαλείας που γνώριζαν από καιρό.

Οι διαρροές είναι αλλεπάλληλες, ακόμα και για κρατικούς οργανισμούς ενώ εδώ στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει διαλευκανθεί το "μυστήριο" για το πώς ακριβώς διέρρευσαν τα οικονομικά στοιχεία εκατομμυρίων Ελλήνων από την Γενική Γραμματεία Πληροφορικών Συστημάτων ήδη από το 2012.

Οι συναλλαγές μας στο διαδίκτυο και η ασφάλειά τους, εξαρτώνται από το πόσο συνεπείς είναι οι οργανισμοί που εμπιστευόμαστε γι αυτές. Και οι περισσότεροι, δεν είναι. Έτσι, κινδυνεύουμε κάθε μέρα από την αμέλεια κάποιας επιχείρησης ή οργανισμού να ανανεώσει τα συστήματα ασφαλείας της, με αποτέλεσμα προσωπικά και οικονομικά στοιχεία μας να πέσουν στα χέρια ανθρώπων που θα τα εκμεταλλευτούν.

Η λογοκρισία και η ελεύθερη πρόσβαση

Το ποιες σελίδες επισκεπτόμαστε στο διαδίκτυο και τι περιεχόμενο απολαμβάνουμε, έχει σταματήσει να είναι προσωπική μας υπόθεση. Νομοθετώντας η κάθε εγχώρια κυβέρνηση μπορεί να επιλέξει σε ποιες σελίδες έχουμε πρόσβαση, είτε οι περιορισμοί αφορούν ρυθμίσεις εδώ στην Ελλάδα που σχετίζονται με τον ηλεκτρονικό τζόγο ή την πειρατεία, είτε αφορούν σε χώρες όπως η Τουρκία και άλλες, την πρόσβαση σε υπηρεσίες όπως το Twitter ή το Youtube.

Το internet δεν είναι «ελεύθερο» για κανέναν. Εμείς οι ίδιοι έχουμε αναθέσει σε ρυθμιστικές αρχές να κανονίζουν την πρόσβασή μας στο περιεχόμενο κι εκείνες πράττουν «για την προστασία και την ασφάλειά» μας. 

Ποιος μας προστατεύει στο διαδίκτυο;

Η απάντησή μας είναι απλή και μονολεκτική. Κανείς. Επειδή είναι της μόδας να επικαλούμαστε τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τώρα, με τα πρόσφατα γεγονότα στην Ουκρανία, θυμάστε ότι τα Ηνωμένα Έθνη αποφάσισαν ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα ισχύουν και στο διαδίκτυο. Δικαιώματα όπως η πρόσβαση στην πληροφορία, το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και άλλα. Το ψήφισμα από μόνο του ως αναγνώριση, ήταν ένα καλό βήμα. Όσο όμως τα Ηνωμένα Έθνη δεν έχουν κανένα μηχανισμό επιβολής των αποφάσεών τους, τόσο τέτοια ψηφίσματα δεν έχουν καμία σημασία.

Όσοι από εσάς πιστεύετε στον νόμο και τους θεσμούς, οι πρόσφατες διαρροές του Edward Snowden αλλά και η πρόσφατη δικαστική ταλαιπωρία του συντάκτη της Wikipedia Diu, εδώ στην Ελλάδα, ή του Γέροντα Παστίτσιου, ή την υπόθεση της συμφωνίας ACTA, σας αποδεικνύουν πως η οποιαδήποτε νομοθεσία στην οποία αναθέτουμε την προστασία μας είναι είτε «καθυστερημένη» σε σχέση με την εξέλιξη της τεχνολογίας, είτε προσαρμοσμένη σε ανάγκες συγκεκριμένων βιομηχανιών, είτε ανύπαρκτη, γιατί το διαδίκτυο για την νομοθεσία θεωρείται ακόμα «πολύ καινούριο» για να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά μαζί του. Το αντίθετο, σε παγκόσμιο επίπεδο νομοθετούνται ρυθμίσεις τέτοιες που θα επιτρέπουν απλά σε θεσμούς να χρησιμοποιούν τα δεδομένα που διατίθενται στο διαδίκτυο για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους πρακτικές. Η NSA ή η GCHQ πραγματοποιούν παρακολουθήσεις «σύμφωνα με τον νόμο», ενώ η Microsoft ή όλες εκείνες οι εταιρείες που παραδίδουν τα δεδομένα μας στις αρχές, ή στις εταιρείες που τα εκμεταλλεύονται, το κάνουν σύμφωνα με το νόμο.

Ο μόνος τρόπος για να προστατευθούμε στο διαδίκτυο είναι να προστατεύουμε εμείς τον εαυτό μας. Να μοιραζόμαστε μέσω διαδικτύου μόνο τις πληροφορίες τις οποίες δεν θα μπορεί κάποιος να εκμεταλλευτεί εναντίον μας. Να κάνουμε τις συναλλαγές μας σε καταστήματα και online υπηρεσίες με προπληρωμένες πιστωτικές κάρτες. Να ελέγχουμε την υγεία του υπολογιστή μας και την προστασία του από κακόβουλο λογισμικό. Να χρησιμοποιούμε υπηρεσίες για τις οποίες είμαστε ενήμεροι, σε σχέση με την φιλοξενία, την διανομή και την πρόσβαση στα δεδομένα μας. Να είμαστε υποψιασμένοι. Αυτή είναι η ευθύνη μας.

Και στο διαδίκτυο, ισχύει ό,τι ισχύει και στην πραγματική ζωή. Όσο αναθέτουμε την ασφάλεια και την ελευθερία μας σε κάποιον άλλον, τόσο περισσότερο διατρέχουμε τον κίνδυνο να την εκμεταλλευτεί. Αν αποφασίσουμε να αναθέσουμε σε κάποιον άλλον την ασφάλειά μας, ευθύνη μας είναι να τον ελέγχουμε. Έτσι θα πρέπει να ελέγχουμε τις εταιρείες παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών που χρησιμοποιούμε, έτσι θα πρέπει να ελέγχουμε την νομοθέτηση που πραγματοποιούν οι ρυθμιστικές αρχές που ορίζονται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας.

Και να μην ξεχνάμε ποτέ πως μαζί με τα δικαιώματα, υπάρχουν και οι υποχρεώσεις. Το δικαίωμα της ασφάλειας στο διαδίκτυο, έχει και την υποχρέωση από μεριάς μας να την υπερασπιζόμαστε. Εμείς.

[via]